zondag 30 december 2012

Mini-update: Babi Tien

En weer heerlijke babi tien uit Boekoe Kita. Met Atjar, rijst en een gebakken ei. Prima met een Beerious Request hoppig biertje!


zondag 16 december 2012

Onvoorspeltbaar lekker

Het gebeurt me met regelmaat dat ik iets tegen het lijf loop dat me aanspreekt en dat ik maar gewoon meeneem. Internet weet immers wel raad. Maar soms is dat niet nodig, en kun je zelf wel verzinnen wat je ergens mee moet doen. Zo ook dit keer - ik kwam spelt tegen in de Natuurwinkel, en meteen kwamen er al ideeën. Dus aten we het met dunne plakken venkel, ansjovis en knoflook - erg lekker. Maar deze versie is misschien nog lekkerder en vormt een hoofdmaaltijd: spelt met champignons, cantharellen en pompoen.

In Frankrijk lijkt het erg hip om er een risotto van spelt van te maken, maar ik vind nu juist de bite van die gekookte spelt heeft erg lekker.


Voor 4 personen
  • 200 gram spelt (de voorgekookte variant, die hoeft slechts 10 minuten te koken)
  • 400 gram champignons (grote grijze of kastanje-), in plakken
  • 150 gram cantharellen, schoongemaakt, in stukken
  • 4 portabellos in dikke plakken
  • 250 gram flespompoen, in blokjes
  • 2 ui, gesnipperd
  • 3 tenen knoflook, gesnipperd
  • een paar gedroogde paddestoelen, bijvoorbeeld eekhoorntjesbrood
  • tijm
  • olijfolie
  • boter
  • zout
  • peper
  • een bosje peterselie en selderijblad
  • versgeraspte parmezaanse kaas
  • (eventueel: reepjes pancetta)
Doe de gedroogde paddestoelen in een theeglas en giet er kokend water overheen.
Kook of stoom de pompoenstukjes gaar in ongeveer 10 minuten. Zet ze apart.
Kook de spelt in 10 minuten in gezouten (evt met runderbouillonblokje) gaar, giet af en zet apart.

Blancheer een handje peterselie en selderijblad en doe dit in de blender met wat olijfolie en zout. Draai het tot een dunne pasta, voeg water en olie toe als dat nodig is. Doe dit in een spuitflesje en zet deze in een bakje warm water.

Fruit de ui in olijfolie. Als deze begint te kleuren kunnen de champignons erbij, samen met de knoflook en de uitgeknepen en in stukjes gesneden gewelde paddestoelen. Voeg eventueel ook een klontje boter toe.Bak even op hoog vuur tot de champignons een mooie donkere kleur hebben. Roer de pompoen en spelt er voorzichtig doorheen en breng op smaak.

Bak in een klontje boter en wat olijfolie de pancetta (als je die gebruikt) uit en haal ze er met een schuimspaan uit. Leg ze apart. Bak in het vet de plakken portabello en cantharellen, eventueel in twee porties op hoog vuur in korte tijd net gaar, breng op smaak met peper en (als je geen pancetta hebt gebruikt) wat zout.


Dien op: doe speltmix onderop, verdeel de paddestoelen en spekjes over de borden en garneer met de peterselie-olie. Voeg op het bord naar smaak geraspte oude kaas of parmezaan toe.

Hierbij past vast een rode wijn, maar echt lekker is dit graangerecht nou eenmaal met bier: een Rochefort 6 of 8 smaakt heerlijk zacht en vol.Ook een Val Dieu Grand Cru viel er goed bij in de smaak.







Simple comme épautre

Épautre - het klinkt een stuk luxer dan 'spelt', en het geeft de taalhobbyist weer een mooie gelegenheid te overpeinzen hoe woorden in Europa door de talen heen veranderen. Maar vooral - het is erg lekker. Warm, met paddestoelen en pompoen, of als koud of lauw bijgerecht:

Venkelsalade met ansjovis en spelt

Snijd twee venkelknollen (ontdaan van het harde stuk onderin) in dunne plakken.Kook een handje snelkookspelt (ca 50 gram) gaar en koel af onder stromend water. Laat goed uitlekken. Verhit een heel flinke scheut olijfolie en fruit daarin drie gesnipperde tenen knoflook, een halve Spaanse peper zonder pitjes en een half blikje ansjovis, in stukjes. Wanneer de ansjovis erg zout is, spoel die dan eerst even af en dep hem droog. Zodra het geheel begint te bakken kan het vuur al uit. Knijp er een flinke scheut citroensap in (pas op als het nog heet is). Roer de venkel erdoor.

Serveer bijvoorbeeld bij vis of als gezonde doordeweekse maaltijd met goed brood en nog wat olijfolie.

Het zoute van de ansjovis vraagt om een stevige dorstlesser, en wat kan hier dan beter bij dan een goede Oude Geuze, bijvoorbeeld Girardin of 3 Fonteijnen. Je proeft de spelt ook terug in de (tarwe)moutigheid van de Geuze - een prima combi!

dinsdag 30 oktober 2012

Houtovenpizza's - gewoon in Enschede (update)

Ik zoek er in Nederland al jaren naar - een lekkere houtovenpizza. Het een garandeert het andere echt niet (er zijn lekkere pizza's die niet uit een houtoven komen, en er komen vast ook hele matige pizza's wel uit een houtgestookte oven) maar heel vaak gaan de twee wel samen.

Vreselijk slechte foto, érg lekkere pizza...


In Amsterdam schijnen ze wel te vinden, en ik meen zelfs in Utrecht - maar echt gelukt was het me nog niet. Het genot van een niet te dik belegde pizza met een lichte, dunne bodem met zwarte plekjes en duidelijk in recordtijd gebakken - dat vonden we tot nu toe alleen in Frankrijk.

Tot ik, tot mijn verbazing gewoon hier in Twente, in Enschede om precies te zijn, las dat café Forum aan het Stationsplein voortaan elke zondag houtovenpizza's biedt. "Forum?" denken sommige Tukkers nu misschien, "Dat is toch MAC Berlijn?". Nou dat was het wel, maar inmiddels zit La Cucina in het pand en die hebben het café omgedoopt tot Forum. Ze beloven de leuke dingen van MAC Berlijn te houden (geen hamburgers, Media Art Cafe!) zoals de discussieavonden en live jazz van het conservatorium. Daarnaast komt er dus steeds meer Italiaans - om te beginnen met deze pizza's.

De opzet was voorlopig nog beperkt qua keuze (Pizza Margarita, Tonno, pittige Salami of ham en rucola) en beschikbaarheid (zondag), maar ik begreep dat het de bedoeling is de pizza's vaker én uitgebreider aan te bieden. Ik ben helemaal vóór! Wij kozen voor de pizza met ham en rucola. Het deeg van de pizza was superlicht perfect gebakken, de tomatensaus erg lekker en de (op verzoek niet te rijk gestrooide) mozarella was precies goed. Wij komen zeker terug!

Bij de pizza's hoort natuurlijk eigenlijk een rode wijn, maar ook de gedronken Vedett (en pilsner met duidelijk een Duvel gistsmaak) en de Italiaanse Peroni (helder en mooi clean van smaak) deden het prima, zeker tegenover de zoute ham. In verhouding is de prijs daarvoor dan wel wat hoog - €3.60 - 3.80 voor een flesje is best stevig.

Update (23 november 2012)
Inmiddels zijn alle dagen pizza's te krijgen en is ook de keuze uitgebreid!

vrijdag 19 oktober 2012

dinsdag 25 september 2012

Verandering van spijs

Zoals op dit blog wel te zien is, houd ik van een beetje afwisseling. Twee dagen hetzelfde eten, ik vind het maar niks. Gezien wat sommigen te eten hebben is dat natuurlijk eigenlijk schandalig, maar zo is het toch. Als ik dus ergens teveel van heb, dan vries ik het liefst in, om het niet de volgende dag maar lekker een tijd later te eten, als ik het bijna weer vergeten ben. En tussendoor veel variatie.



Maar er zijn uitzonderingen. Ik kan elke week wel een bord soupe au pistou naar binnen werken, of een lekkere pasta. En nu heb ik weer een nieuwe wekelijkse favoriet; Tom Ka Kai. Net als de rest van de Thaise keuken vol van smaak, kruidig en met een lekkere balans tussen zout, zoet, zuur en pittig. Met vandaag een feestelijk resultaat - het smaakte precies zoals ik het wil, dus hoogste tijd om het delen!

Geen soep, maar ook lekker: een Thaise salade met rundvlees

  • 400 ml goede kippenbouillon of fond
  • 200 gram kip(pedij)filet, liefst biologisch, in stukjes
  • 1 stengel sereh (citroengras)*, gekneusd en in stukken
  • 5 blaadjes djeruk perut*
  • 5 cm gember*, in stukjes gehakt (ongeschild)
  • het sap van 1 limoen*
  • 50 ml thaise vissaus
  • 1 teen knoflook, platgemept
  • 1 hete peper, in stukken
  • 400 ml (een blik) kokosmelk
  • 1 theelepel suiker
  • 1 rode paprika
  • 100 gram doperwtjes
  • 150 gram oesterzwammen
  • 1 bosui
  •  handje (Thaise) basilicum)
Officieel hoort deze soep met flinke stukken oneetbare troep in je kommetje. Blaadjes op tafel sputteren, vezels gember tussen mijn kiezen vandaan peuteren of mijn disgenoot zien uitbranden van een stuk peper, voor mij hoeft het niet zo (hoewel dat laatste eigenlijk wel grappig is). Ik speel dus een beetje vals en trek een geurige bouillon, waarna ik de oneetbaarheden weer verwijder voordat ik de rest erbij doe.

Doe de sereh, djeruk perut, gember, vissaus, limoen, knoflook en peper in het fond en laat tegen de kook aan een tijdje trekken - een half uurtje ongeveer. Giet daarna de boel door een zeef en druk de inhoud nog even goed uit. Gaar daarna de kipfilet in de bouillon en schep deze voorzichtig uit de soep. Voeg de doperwtjes, paprika, oesterzwammen, bosui, suiker en kokosmelk toe en laat 5 minuutjes koken. Vervolgens kan de kip er weer bij. Proef nu goed; het moet een balans zijn van zuur, zout, zoet en pittig zijn. Eventueel kun je wat limoensap, vissaus of suiker toevoegen, voor mij zijn deze hoeveelheden goed.


Snipper de basilicum over de soep en serveer. Deze hoeveelheid is met rijst ruim voldoende als tweepersoonsmaaltijd, of een voorafje voor vier tot zes.


* Deze ingrediënten haal je gemakkelijk bij de toko. Sla ze groot in en bewaar ze maanden in de vriezer, je kunt ze diepgevroren in stukken hakken en zó in de soep wieberen.




zondag 23 september 2012

dinsdag 11 september 2012

Engeland (II)


Vandaag deel twee in de serie "Engeland", waarin ik verslag doe van het culinaire gedeelte van onze reis naar Engeland. Deel één vindt je hier, daarin besprak ik al kort het eten in de pub. Hier volgt meer over dat typische Engelse verschijnsel.



Eerst nog even over dat pubeten. Want zoals gezegd is het dat in een beetje pub prima voor elkaar. Vooral degelijke zaken, zoals pies (ovenschotels met vlees of vis, afgedekt met aardappelpuree of bladerdeeg) en 's middags bijvoorbeeld een goede gevulde ploughman's lunch: vleeswaren of kaas met brood, pickles, een appel en sla.

"Ploughman's "- Lunch voor de veldwerker

Het fenomeen gastropub is helemaal hot; hier komen de chefs terecht die eigenlijk helemaal geen zin hebben in een poepiechique restaurant met de bediening die net zo stijf gestreken is als de tafellakens. Gewoon erg goed eten met vaak een heel sterke link met de regio, maar soms zeker met invloeden van buitenaf:

Heek met chorizo en bonen (Church House Inn, Marldon)

Maar uiteindelijk draait het in een pub natuurlijk vooral om één ding; het bier. Wij bezochten alleen pubs met een mooie bierkeus, en dan vooral pubs die goed scoorden bij de CAMRA - de Campaign for Real Ale. Die organisatie is een beetje vergelijkbaar met onze PINT, maar dit gaat toch meer over het specifieke product "real ale". Zij zien dit als een bier dat hergist op het vat van waaruit het wordt geserveerd, zonder verdere CO2 of stikstoftoevoeging voor de 'prik'. Het bier vraagt dus nog aandacht van de publican, en dat betekent dat je bij een betere pub dus beter bier krijgt.

Een real ale (of cask ale) wordt in de regel in de kelder bewaard en met de hand omhoog gepompt. En ja, dat resulteert dus in een bier dat voor veel Nederlanders als "lauw" en "zonder prik" overkomt. Maar het valt ook echt niet bij alle Britten in de smaak - een stamgast van onze favoriete pub omschreef het biertje dat hij mij aanbod als "like drinking from a puddle". Zelf dronk hij met plezier zijn pint Grolsch - tot aan de rand gevuld, met nauwelijks 3 milimeter schuim, dat dan weer wel.


Als je echter wel gecharmeerd van een real ale dan kun je je hart ophalen. De hogere temperatuur (en die is echt niet lauw te noemen) en het veel lagere koolzuurgehalte maken de smaak veel voller. De bieren zijn in de regel stevig gehopt en en niet te zwaar - het begint al bij een procent of drie en loopt niet vaak verder op dan 5,5%. En dat is maar goed ook, want als man kun je eigenlijk niet anders dan een pint (ongeveer een halve liter) bestellen.

De Crown & Trumpet, Broadway
De pub heeft vaak een stuk of vier cask ales en, afhankelijk van de streek, soms ook nog cider of scrumpy (een zwaardere, zoetere versie met vaak kruiden) aan de pomp. Daarnaast is er meestal een verrassend aantal bekende merken pils. Je zou toch zeggen dat het een fabrieksbierdrinker niet zoveel uitmaakt wat hij drinkt, maar de pub waar wij het meest zijn geweest schonk naast Grolsch ook Carlsberg, Becks en Becks's Vier (4%, 4 graden). En dat zagen we dus vaker - vier tot zes verschillende soorten pils, en geen van alleen Engels. Tot slot biedt de pub vaak óók nog twee of drie Engelse bieren aan die van een grote brouwerij komen, zoals Guinness of Murphy's. Die worden ook koud geschonken.

De bar (Foto: Church House Inn)

Uiteraard hebben wij ons aan de pils en Guinness niet gewaagd - er was immers wel wat lekkerders te drinken! Het viel op dat de verschillende bierstijlen aardig in elkaar overliepen. In de regel waren er vaak milds (zacht, weinig hop, weinig alcohol), bitters (hoppig, blond tot bruin, 3-5%) en pale ales (vaak amberkleurig, meestal ietsje zoeter). Porters of stouts ben ik als real ale niet tegengekomen. Echt zoete bieren kwamen we ook niet tegen.

Het eerste bier dat we dronken was een Adnams' Ghost Ship - een IPA, dus stevig hoppig en lekker bitter. Ook dronken we bieren van de Otter brewery en de Dartmoor Brewery uit Devon, en van Hook Norton uit de Cotswolds. Het "Diamond Gold" bier was speciaal gebrouwen door de Stanway Brewery voor de Jubilee (de koningin was tijdens ons bezoek 60 jaar aan de macht) en beviel ons uitstekend- een fris, citrusachtige hopsmaak.


Het moge dus duidelijk zijn - liefhebbers van het echte werk, de real ale, kunnen hun hart ophalen in Engeland. De bieren hebben nog een echte, eigen identiteit en bovenal - ze zijn elders niet zo lekker te krijgen want op vat komen ze Engeland niet uit. Een verblijf in Engeland is dus alleen al daarom aan te raden, en zo gek is dus het zoekfilter "Close to a pub" niet bij de zoekpagina's voor cottages...

We kunnen uit eigen ervaring de volgende pubs van harte aanraden:

De Abingdom Arms nabij Oxford
Crown & Trumpet, Broadway - een prima pub met prima eten voor gunstige prijzen
Church House Inn, Marldon - een fantastische pub met ontzettend goed eten

Volgende keer meer over Engeland!

zondag 26 augustus 2012

Spaans

Op een trage zaterdagochtend is het fijn kijken naar de BBC. Saturday Kitchen is dan te zien, een gemoedelijk kookprogramma met gast-chefs, wat slap gezwam en klassieke afleveringen van twee van mijn favoriete Engelse TV-koks - Rick Stein (meestal vis) en Keith Floyd (meestal aangeschoten). Het enige nadeel van het programma is dat het net een uurtje te laat begint en dus eindigt- maar dat hebben we aan de tijdzones te danken.



Gisteren kwam er in een compilatieaflevering wat Spaanse gerechten van José Pizarro voorbij - en die zagen er uitstekend uit. Gefrituurde kippenvleugeltjes met pimenton, maar vooral; doperwtjes met serranoham en ei. Simpel, gezond en smaakvol. Ik paste het recept enigszins aan en deed het volgende:

Zet een koekenpan waarvoor je ook een deksel hebt op het vuur. Doe daarin een flinke scheut olijfolie en verhit deze. Strooi daarin een gesnipperd klein uitje of 2 sjalotjes en 2 tenen knoflook in dunne plakjes. Laat deze even doorzichtig worden en strooi er dan 350 gram doperwtjes in (ikzelf vind de grote biologische diepvriestuinerwten van de AH erg lekker). Voeg een beetje bouillon toe, er moet een klein laagje in de pan staan. Doe er het deksel op en laat 3 minuutjes stoven, vervolgens het deksel eraf en even in laten koken tot er nauwelijks vocht meer is. Doe dan 100 gram serranoham, in dikke plakken die vervolgens in dunne reepjes zijn gesneden erbij. Roer even door, vorm 4 kuiltjes en doe daarin de 4 eieren. Plaats het deksel er weer op en wanneer de eieren gaar zijn kun je het eten.

Met 4 personen lekker als een tapa, maar doe er dan nog wat meer bij, zoals chorizo met witte bonen of patatas bravas, een schaaltje piperade of Piementos de Padron.

Het originele recept vindt je op de BBC food website

En natuurlijk hoor er na zoiets lekkers een mooi Spaans dessert - Crema Catalana. En dat maak je als volgt:
Verhit 500ml melk (houd een klein beetje melk apart) met daarin de schil van 1 citroen (voorzichtig alleen het geel met een dunschiller afhalen) en 1 kaneelstokje. Laat even rustig trekken, en verwarm vervolgens tot tegen het kookpunt. Verwijder de citroen en de kaneel. Doe 80 gram suiker met 2 eigelen in een kom en en roer schuimig. Los een flinke eetlepel maïzena op in het achtergehouden beetje melk en doe dat bij de suiker en het eigeel. Doe dat mengel bij de warme melk en breng al roerend aan de kook. Even laten indikken en verdelen over 4 welbekende platte bruine ondiepe aardewerken schaaltjes. Laat even afkoelen en plaats ze tenminste 4 uur in de koelkast.*

Strooi een dunne laag suiker op de crema catalana en plaats ze onder de loeihete grill tot de suiker gecarameliseerd is. Een 'crème brulee-brander' kan ook, of gebruik de gadget die wij ervoor hadden.





*) Wie haast heeft zoals ik kan ze ook 2 uurtjes in de ijsblokjesla van de vriezer zetten, maar reken dan niet op koude whisky 's later op de avond. Niet erg, want dat is toch zonde, ijs in goede whisky...




zaterdag 25 augustus 2012

Weekend - Kreeft



Dit weekend hebben we eindelijk weer eens de tijd genomen om wat spannende (op kookgebied dan) dingen te proberen. Daarvoor ben ik naar de Makro gereden, waar ik in geen tijden was geweest. De winkel heeft een "streng" beleid waardoor je echt alleen met een pasje naar binnen mag, in theorie om particulieren buiten de deur te houden. In praktijk is zowel het assortiment als het winkelend publiek volgens mij wel degelijk particulier.

Hoe dan ook, míjn bezoek was vooral gericht op de afdeling verse vis - ze hebben er namelijk een prachtig aanbod. En vandaag moest het er maar eens van komen; ik ging voor een verse (dus levende) kreeft. Tamelijk onvoorbereid, dus niet echt op de hoogte, maar kom, daar hebben we Internet voor. Ik kwam er dus in de winkel achter dat ik voor de beste kreeft al weer achter het net had gevist: dat zijn immers de Oosterscheldekreeften en die zijn er maar tot 15 juli. Dan maar een Canadese kreeft. Er werden twee exemplaren van 600 gram uit de bak gepakt, en ik kon 24€ afrekenen (exclusief natuurlijk, want de Makro is niet voor particulieren, weet u nog?). Het leek me logisch de kreeften tot het koken in zout water te houden maar dat was complete onzin volgens de vriendelijke medewerker, gewoon in de koeling.



Na uitgebreid surfen en diverse elkaar tegensprekende websites te hebben bezocht kwam ik tot de volgende conclusies:
  • De kreeften moesten zo'n 10 minuten gekookt (de adviezen en rekenmethoden kwamen uit op een kooktijd tussen de 5 en 15 minuten)
  • Het werd (zee)zout water en geen ingewikkelde bouillon
  • De kreeften gingen levend de pan in.
Met dat laatste had ik toch de meeste moeite - we eten veel biologisch, zeker vlees en dat vooral omdat dat het beste behandeld wordt. Dat staat natuurlijk allemaal nogal haaks op wat ik hier aan het doen was - maar ik ben er toch echt van overtuigd dat dit hele gebeuren de wel heel simpele kreeften nog minder heeft dwarsgezeten dan een koe die netjes geslacht wordt. En één keertje moet het dan dus wel kunnen.

Voor het koken zorgde ik voor veel (heel veel) kokend water, anders koelt het water teveel af en dan zijn de kreeften minder snel dood. "Zo zout als de zee" is altijd verbazend zout - op zes liter water ging er toch mooi 180 gram zout in. Een paar peperkorreltjes erbij (ik kon me niet voorstellen dat het wat doet) en verder ging ik echt geen worteltjes, ui of prei opofferen aan zo'n sloot water waar de kreeften maar zo kort in zouden liggen. De kreeften gingen direct uit de koeling in de pan, en stopten na paar seconden al met bewegen. Ze werden vrij snel mooi rood en gingen na 10 minuutjes uit de pan. Even onder de koude kraan om het kookproces te stoppen, en vervolgens op het bord met citroen, gesmolten boter, mayonaise en een slaatje van tomaat en avocado. Erbij (als je dan toch kreeft eet): een Chardonnay Brut van Cassilero Del Diablo.  - op dit moment mijn favoriete bubbels.



Conclusie

En de hamvraag: was het de moeite waard? De kreeft smaakte prima, al zat er voor mijn gevoel een vrij sterk "zeeige", beetje jodiumachtige smaak aan beide kreeften. De kooktijd was voor mij net te lang, maar het vlees was niet taai. De staart was lekker, en de scharen ook. We hebben er dus zeker van genoten.

Toch zal ik het niet gauw herhalen - tenminste niet op deze manier. Eigenlijk past het totaal niet in hoe we graag eten - lokaal (dit komt uit Canada, en ik vrees nog in een vliegtuig ook), vers (tja, in leven gehouden in een bak) en diervriendelijk (over het einde maak ik me niet vreselijk druk, maar de gevangenschap met elastieken rond de klauwen en de paar uur in de koelkast...). Kortom - kreeft is zeker voor herhaling vatbaar, maar dan een keer in Zeeland, en met de kreeft nog maar kort uit de zee.

Als je zelf aan de slag wilt, dan bieden onderstaande links veel info:
En voor de gewetensvragen


zondag 19 augustus 2012

Engeland (I)


Dit jaar hebben wij onze zomervakantie doorgebracht in Engeland - de Cotswolds en Devon om precies te zijn. We konden dit jaar wat minder lang weg, dus kamperen zat er niet echt in. En kamperen doe ik toch niet in Groot-Brittannië, dus konden we mooi daarnaartoe. Ja, de dingen kunnen raar lopen.

Uiteraard trok Engeland vanwege de prachtige groene omgeving en wandelmogelijkheden (Cotswolds) en de mooie kust (Devon), maar ook de Engelse real ales speelden natuurlijk een rol bij de keuze voor dit eiland. Ook zijn de Britten volop bezig met local, bio en vooral lekker eten. Daarom zal ik in de komende tijd af en toe berichten over iets leuks dat we zijn tegen gekomen.

Eerst even wat zaken die niet gerelateerd zijn aan voedsel. Want het is een sympathiek en gastvrij volk, de Britten, maar een beetje vreemd zijn ze wel. Het allereerste waaraan je dat merkt is domweg het verkeer. Je rijdt namelijk de boot af, en (zoals je hopelijk dan al wel weet), je mag linksom de eerste rotonde af. Diverse borden houden je aan de goede kant, dus dat komt allemaal wel goed. Toch gaat het allemaal knap hard over matige wegen - België valt er nog bij mee. Vervolgens passeer je met 70 mijl per uur een bordje "Pedestrian Crossing" - dat zie ik bij de A1 ook niet gauw gebeuren. En dan kom je, langzaamaan nét gewend aan de het Engelse rijden, aan in Hemel Hempstead. En je ziet dit bord:

Je denkt: "Ze bedoelen toch zeker niet...." Maar dat bedoelen ze dus wel: zes rotondes, aan elkaar, in één grote rotonde, met verkeer twee kanten op. Links.


Grotere kaart weergeven

Maar ook dat is natuurlijk te doen, en als je dan aangekomen bent op je bestemming dan is het tijd voor het tweede opvallend Britse - de Pub. Daar komt namelijk de héle gemeenschap samen, van potentieel straattuig tot de lokale adel, en alle mannen aan een pint. En als je er dan toch bent, kun je meteen genieten van de inmiddels ook hier wel bekende pub grub. Zoals bijvoorbeeld "flikkers met melige erwten".


Pardon? Tja, ik kan er ook niets anders van maken, ze heten nu eenmaal 'faggots', en ja, daar grijnst een niet al te volwassen Engelsman ook echt om. Het is fantastisch pub food, historisch verantwoord en velen willen niet weten wat erin verwerkt zit. Het is de frika(n)del, braadworst of paté van het Verenigd Koninkrijk; een bolletje fijn gehakt waarin de slager zijn restjes ingewanden verwerkt.



Het resultaat is een soort gehaktbal met jus met de consistentie van (de vulling van) een blinde vink. De smaak lijkt er ook wat op, maar er zat ook een stevige leversmaak aan. Alles bij elkaar konden we het erg waarderen, zeker met een mooie real ale erbij, en de bijna verplichte 'mushy peas' (kapotgekookte erwten) en dikke, ietwat slappe frieten met azijn.

Volgende keer meer over de Engelse pubs!

donderdag 5 juli 2012

Alcoholvrij bier

Op bier blog verscheen vandaag de melding dat er een uitgebreide alchoholvrij biertest in de Elsevier te lezen is. Dat is mooi, want ook ik drink regelmatig alcoholvrij bier. Niet alleen als ik moet rijden trouwens. Het is minder zoet dan fris, heeft minder calorieën en is lekker dorstlessend - als je tenminste een goed merk te pakken hebt. En daar helpen Derek Walsh, Kim Lentje en Fiona de Lange je dus mee in de Elsevier.



Ik ben wel een beetje benieuwd, maar voor mij is het eigenlijk al wel duidelijk: ik drink Jever Fun. Door de stevige hopbitterheid is de typische moutsmaak van alcoholvrij bier ver te zoeken, en ik durf zelfs te zeggen dat je dit bier aan heel wat mensen kan voorzetten zonder dat die merken dat ze een alcoholvrij bier drinken. Ik heb het nog niet geprobeerd...

Daarnaast roemen velen de alcoholvrije Duitse Weizenbieren, vooral de Erdinger wordt dan genoemd. Ik hou echter zelf niet zo van Weizenbier, dus kan de alcoholvrije ook niet zo waarderen. Grolsch Stender vind ik best lekker, maar die bevat wel degelijk nog 0.5%. (Ik heb overigens ergens gehoord dat Grolsch aardig wat alcoholvrije bieren in huis heeft gehaald vóór de introductie van Stender, waaronder ook Jever...) Als het trouwens gaat om minder alcohol in plaats van alcoholvrij zijn zowel de Jever Light als de Stades Leichtbier (beiden 2.5%) een prima optie. Je vindt deze bieren bij een goede slijter, of uiteraard over de grens bij bijvoorbeeld de Trinkgut.

In elk geval: lees wat anderen vinden, maar ga vooral zelf aan het proeven. Sommige kunnen wat mij betreft zó het riool in (Bavaria Rosé Alcoholvrij? Wat...? Hoe..? Wie...? Oh laat ook maar...) maar wie weet is het net wat je zoekt. En het is niet alsof je aan de proeverij een kater over zult houden...

zaterdag 30 juni 2012

Kaas van Plien

Tijdens een prettige fietstocht naar het Lutterzand kwamen we kort na de Lutte bij de Kruimelboerderij. Daar kun je kaas van Plien lopen: als je tenminste langs de vrolijke jonge hond komt. Plien zelf (Pauline Olde Olthuis) was er niet - maar haar dochter nam vol enthousiasme de honneurs waar. Zij bleek dan ook volop betrokken bij de kaasproductie.


De kazen worden gemaakt van koeienmelk van eigen koeien (tien stuks). Maar "omdat het nu eenmaal erg leuk is om te experimenteren" wordt er ook geiten- en schapenkaas gemaakt, waarvoor melk van net over de grens wordt gebruikt. We konden een blik werpen op de ruimte waar de kazen liggen te rijpen - kleintjes van 500 gram en ook wat grotere kazen. De joekels zoals ik ze uit de polder bij Gouda gewend ben zijn hier niet - maar ik weet ook niet of dat op deze schaal wel kan. Veel kazen met kruiden, maar ik zelf hou (een beetje saai) vooral van kazen waarbij je de kaas zelf proeft - 'naturel' dus.



We proefden een paar lekkere kazen, en met gespannen verwachting werd er een flinke kaas uit maart doorgesneden. "Op moeten ze toch". De kaas viel goed in de smaak, en de (terechte) trots was duidelijk zichtbaar. Het is toch iedere keer weer spannend een kaas open te snijden waar een hoop tijd en werk inzit, het kan natuurlijk ook tegenvallen.



Dat deed het dit keer zeker niet en dus reden we (met een flink stuk kaas én een klein kaasje met moeite aan de mountainbikes geknoopt) tevreden weer het erf af. Hier komen we zeker terug, maar dan met meer bagageruimte!

zondag 20 mei 2012

Lauw en rauw



Sommige dingen moet je niet teveel verhitten - ze worden dan bitter (andijvie) of slap (rucola). In sommige gevallen ben je gewoon een heerlijk ingrediënt om zeep aan het helpen, bijvoorbeeld bij rauwe ham of gerookte zalm. Om die zaken toch warm te eten moet je voorzichtig zijn, maar dan is het resultaat er ook naar.

Stamppot rauwe andijvie bijvoorbeeld - een heerlijke kraak met romige puree. Een spekje erdoor, en wat mij betreft slaan we die hele zomer over (gek genoeg is de andijvie dan wél in het seizoen, als ons groentepakket daarvoor een goede aanwijzing is). De gesneden andijvie spoel ik altijd de laatste keer met warm water, dan wordt je stamppot niet te koud, maar blijft je andijvie wel mooi rauw. Ook een stamppotje rucola is heerlijk - een ringetje rode ui erdoor en genieten.

Pas onlangs realiseerde ik me dat die Nederlandse gang van zaken zo is over te zetten naar de Italiaanse keuken, meer specifiek: op pizza's. Een beetje laat, want ik eet al jaren met plezier een pizza di Parma, waarbij de ham pas ná de oven op de pizza wordt gelegd. Maar nu heb ik het truukje door. En de mogelijkheden zijn eindeloos:
  • tomaat, venkel en dille, achteraf gerookte zalm
  • tomaat, ui en (venkel)salami, achteraf rode radicchio
  • tomaat en ui, daarna rauwe ham en rucola
  • crème fraîche, spekjes en emmentaler, achteraf reepjes Romaine sla
  • tomaat, ui, ansjovis en dunne slierten groene asperge, achteraf rosbief
  • tomaat, ansjovis, achteraf veel basilicum en gescheurde, goede (buffel)mozzarella
Vanavond aten wij  een pizza die mooi in dit rijtje paste: bedek de bodem (zie recept) dun met tomatenpassata met organo, tijm en geperste knoflook. Verdeel hierover héél dun (2-3mm) gesneden en eventueel kort voorgebakken courgetteplakjes. Hierna 5 gesnipperde ansjovisjes, wat uienringetjes en kappertjes. Doe er wat kaas over (naar mijn mening zeker niet teveel) en bak de pizza in een loeihete oven - bij voorkeur op een pizzasteen of natuurlijk in een Ferrari-oven.

Als de pizza gaar is, verdeel je er reepjes gesneden radicchio over, gul besprenkeld met een goede olijfolie. Smullen!

woensdag 16 mei 2012

De week van het Nederlandse bier



Niet vergeten hè, het is eindelijk zover! Het is de week van het Nederlandse bier.  Ik moet toegeven, ik heb er nog niet veel van meegekregen; we bezochten Zaterdag wel De Toeter in Groningen, maar die hadden pas zondag een proeverij, en het festival in Den Haag is op dit moment net even te ver weg. Maar niet getreurd, ook in Twente is er één en ander te doen.

Woensdagavond was er in de Beiaard een proeverij van de Bekeerde Zuster, de 'huisbrouwerij' van de Beiaardgroep. Niet per sé mijn favoriete bieren, maar wel een gezellige avond. Bij de afsluiting proefden we nog een scheutje 17 jaar oude Hertog Jan (nog behoorlijk lekker, sherryachtig maar verder vrij goed van smaak) en 12 jaar oude La Trappe Enkel - dat wordt niet meer gemaakt. De laatste vertoonde meer de bekende ouderdomsverschijnselen - een typische geur van (gele) rozijntjes en appelschillen - evengoed nog best te drinken.




Ook aan het einde van de week (20 mei) is bij de Beiaard een en ander te beleven (een festival dus). Zondag sprak Oscar in het Pleintje in Hengelo over 'zijn' Twents bier. In het Pleintje gebeurt sowieso meer - vanavond gaan er grote flessen Nederlands bier open en morgen komt Gulpener er langs met biologisch bier (PDF), .

Voor het complete overzicht, ook in de rest van het land, kun je kijken bij het programma!

Proost, en onthoud, geniet met mate(n)!

dinsdag 1 mei 2012

Twee palingen



1 Mei, dag van de arbeid. Veel beter weer dan voorspeld – na een druilerig begin van de dag waren de wolken vertrokken en scheen de zon volop. Ook op het grote bord “Hollandse nieuwe – Groene Haring” halverwege het station en het centrum, de rood-wit-blauwe vlaggetjes extra kleurig. De viszaak had vol moeten staan met Duitse dagjesmensen, maar die waren er niet. Ongetwijfeld aten die op de markt hun haring – hard, iets ranzig, bremzout en vanochtend of misschien zelfs gisteravond schoongemaakt. Maar wél een stuk goedkoper. De laagstgeprijsde categorie wordt ook wel als “Duitserharingen” bestempeld.

Mijn prijzigere haringen hadden me ondertussen uitstekend gesmaakt. “Groen”, dat niks met de kleur of met ouderwetse “groene haringen” te maken heeft, staat tegenwoordig voor een malsere, zachtere haring met wat minder zout. Vers van het mes, en lekker groot. Het is misschien een beetje heiligschennis om daar uitjes bij te eten (die kreeg je er vroeger immers bij om de zoute ellende wat te verdoezelen) maar een paar stukjes frisse ui erbij vind ik toch wel lekker.

Terwijl ik op zoek was naar een servetje kwamen er twee dames op leeftijd met enig rumoer de zaak binnen. De rollator kostte wat moeite, maar het duurde toch net te kort om nog hulp aan te bieden. “We willen graag paling” klonk het al opgewekt, “want dat eten we nóóit”. “Nee, dat eten we nooit” beaamde de tweede dame. “Het is ook zo duur”. “Heel duur”. “Maar als je het dan doet, moet je het ook goed doen”. “Ja, dan moet je het ook goed doen”. Waar ze vandaan kwamen? Uit Nederland? Nee, uit Zweden. Ook lekker.



De dames waren het er vrij snel over eens: ze wilden twéé palingen. Een paling werd gewogen, en kwam uit op acht euro. “Acht euro! Dat is wel duur hè”. “Ja, daarom eten we nooit paling”. Nee, dat was waar. Maar, met één paling per persoon waren iets dunnere palingen ook mogelijk. Die waren er gelukkig, en ook nog even groot. Samen voor dertien euro.

De paling werd in papier gerold en overhandigd, en werd vervolgens in een plastic zak gestopt. De rollator werd weer over de drempel geholpen en de dames verdwenen uit beeld, druk in gesprek. Dertien euro armer, maar twee palingen rijker. Want als je paling eet, dan moet je het ook goed doen.

zaterdag 28 april 2012

Rare jongens, die Italianen.

Saltimbocca alla Romana en risotto ai funghi
 Italië en ik, dat botert niet zo. In Frankrijk voel ik me veel beter op mijn gemak. Nu spreek ik daar de taal wél, misschien maakt dat net het verschil.  "Leuk land, jammer dat er Fransen/Italianen/Duitsers... wonen" hoor je Nederlanders immers wel vaker zeggen in een land waar ze zij de taal niet beheersen (en waar, eerlijk is eerlijk, de lokale bevolking is opgegroeid met nagesynchroniseerde afleveringen van het A-Team waardoor zij zelf óók geen woord buiten de deur spreken).

Toch spreekt vooral de Italiaanse keuken mij erg aan - helaas kom ik maar weinig in aanraking met de authentieke variant. Veel van wat je in Nederland kunt vinden is namelijk aangepast door de Allerhande, Unilever, Turkse "Pizza-"bakkers en, zo merkte ik vandaag, zelfs mijn bloedeigen moeder zit in het complot!

Jaren terug had ze al toegegeven dat ze bij de saltimbocca het kalfsvlees vaak vervangt door varkensoesters, net zo dun gemept en identiek bereid. En dat is natuurlijk eigenlijk een prima idee; het vlees is bijna net zo lekker, en doordat het iets vetter is minder snel taai. Salie erop, plakje rauwe ham, prikkertje, bakken in boter en afblussen met wat witte wijn en blokjes gesneden tomaat. Maar ho eens even, blokjes tomaat?

Ik las pas vandaag in de Zilveren Lepel dat die tomaat daar helemaal niet in hoort. En dat ik, terwijl de Italianen het eigenlijk maar over één gerecht eens zijn (Saltimbocca ala Romana) nou net dat gerecht dus altijd 'verkeerd' heb gegeten. Kalfsoesters, ham, salie, boter, witte wijn, peper, zout. Niet meer, niet minder. En dat bewijst volgens mij toch echt dat het niet aan mij ligt. Om met een bekende, goed gevulde Galliër te spreken; het zijn gewoon rare jongens, die Italianen. Saltimbocca is namelijk véél en véél lekkerder met stukjes tomaat. Dat weet mijn moeder al jaren.





Saltimbocca alla quasi-Romana

Voor 2 personen

2 platgeslagen kalfsoesters (of desgewenst, varkensoesters)
2 ontvelde, ontpitte tomaten, in dobbelsteentjes
2 plakken rauwe, Italiaanse ham
8 plakjes salie
30 gram boter
1 glas droge witte wijn

Bestrooi het vlees met (weinig) zout en versgemalen peper. Leg de plakjes salie op het vlees, dek af met de plak ham en rijg er 2 of 3 prikkertjes doorheen om de boel aan één stuk te houden. Verhit de boter tot die niet meer bruist, en leg het vlees met de hamzijde onderop in de pan en bak 2 minuten. Draai het vlees om en bak nog ongeveer een minuutje, nog steeds op hoog vuur.

Haal het vlees uit de pan en leg op een warm bord. Blus de pan af met de wijn en de tomaten blokjes en laat het geheel even inkoken. Wanneer dit gebeurd is kunnen de stukjes vlees nog heel even terug de pan in en dan direct opdienen.

Erg lekker met een goede risotto, bijvoorbeeld met paddenstoelen. Erbij een droge witte wijn.



vrijdag 20 april 2012

#BFG12 – Bier in de Martinikerk

Laat ik het maar meteen toegeven, ik ben niet vaak in een kerk te vinden. Op vakantie of met open Monumentendag wil ik nog wel eens de bouwkunst bewonderen, maar verder heb ik er eigenlijk weinig te zoeken. Dat is sinds 2011 anders: in dat jaar werd voor het eerst het bierfestival van Groningen georganiseerd. In de Martinikerk nog wel! Een fantastische locatie. Uiteraard waren we daarbij, en we hebben ons toen prima geamuseerd. Een goede reden om dit jaar terug te komen.



Direct was duidelijk dat het dit jaar anders zou zijn dan vorig jaar. Allereerst werd het festival niet alleen over twee dagen, maar ook over drie dagdelen verdeeld. Het festival was te bezoeken op vrijdag en zaterdag tussen 19:00 en 23:00, en op zaterdagmiddag tussen 13:00 en 17:00. Niet iedereen was even enthousiast over deze verdeling. “Als we lekker op gang zijn, dan gaan we liever meteen door. Wat moeten we nu met 2 uurtjes pauze?” aldus één van de standhouders. Ook bezoekers vonden de periode van vier uur wat kort, zeker gezien de (gestegen) kaartprijs aan de deur: €17,50.Voor mij persoonlijk was het in elk geval een reden om mij niet bij één van de verder interessante lezingen in te schrijven – die duurden toch al gauw één tot anderhalf uur, en dan blijft er weinig tijd over voor de rest van het festival.


Er was dus wel wat op aan te merken, maar er waren zeker ook positieve ontwikkelingen. Allereerst was het aantal toiletten dit jaar flink verhoogd. Bezoekers konden dit jaar mét toestemming achter de kerk hun behoefte doen. Voor de dames misschien een tegenvaller; wachtend in een rij benauwde gezichten heb ik vorig jaar diverse grote grijnzen gezien van dames die nu eens niet hoefden te wachten.


Ook het culinaire was uitgebreider dan vorig jaar – er waren onder meer broodjes garnaal of lamsvlees, kazen, Aziatische gerechten en broodjes worst te krijgen. Leuk om te proberen wat nu waarbij lekker is. Zo aten we een broodje lamsvlees bij een prima Porter van Hettinga, en pakte het broodje garnalen goed uit bij de Muifel USA. Diezelfde Muifel USA blies een hapje met makreelmousse en kool wel volledig weg – de aangerade Weizen was daar vast beter bij, maar ja, wie drinkt er nou een Hertog Jan Weizen als er een dergelijk aanbod is?


We spraken diverse kleine brouwers, vrijwel allemaal met grote plannen. Brouwerij Wispe was aanwezig met een biologisch blond bier, gebrouwen bij de Leckere in Utrecht. Hoewel het blonde bier erg smaakvol was had het een lichte botersmaak en een zuurtje dat niet helemaal volgens plan was. Ik ben benieuwd wat we volgend jaar van deze enthousiastelingen kunnen verwachten.



Oscar Moerman van de Twentse Bierbrouwerij stond klaar met zijn Schwarzbier en amber. Twee smakelijke bieren, gebrouwen in de kleine brouwerij in Hengelo. Vooral de Schwarz valt bij mij goed in de smaak. Op 10 juni van dit jaar zal bij de Twentse Bierbrouwerij het Twents Speciaalbierfestival worden gehouden.



Brouwerij Rodenburg schonk ons een prima lentebok, gecombineerd met kaas van de kaasproeverij. Daarvoor was helaas maar één inschrijving binnengekomen, vandaar dat het niet was doorgegaan. Ook dronken we de Night Porter, die mij een stuk beter smaakte dan vorig jaar: een mooie baltic porter, zachter en voller dan een Russian Stout.


Bij Mommeriete schonk brouwer Gert Kelder ons een geweldige lentebok. Hij is er trots op – en terecht. “De afgelopen jaren zijn we meerdere malen naar Duitsland afgereisd om van de oude brouwers te horen hoe een echte Maibock smaakte”. En dat is duidelijk anders dan de veel te zoete troep van nu. Het bier ruikt sterk moutig, is weinig zoet en heeft een mooie hopsmaak. Niet voor niets mag het de titel Topbock 2012 dragen!



Met een broodje worst in de hand zochten we naar een bier dat opgewassen was tegen het hartige worstje – dat vonden we bij Ramses. Het toch al hoppige bier werd nog eens door een lading verse hop heen getapt. “Het bier wordt daarvan niet bitterder, alleen de frisse smaken van de hop worden erdoor versterkt”. Dat klopte – en het ruikt nog eens lekker ook!



We brachten een kort bezoekje aan de brouwers die zeker het verst hebben gereden voor dit festival: Jessenhofke uit België. Ik probeerde er een Bière de Garde, die naar mijn smaak wat zoet was. “Erg goed om mee te koken, omdat er niet zoveel hop in zit. Een wildsoep bijvoorbeeld”. Dat zullen we zeker eens proberen, maar voor deze middag besloten we af te sluiten met een Muifel Barley Wine. Erg lekker, vergelijkbaar met de TIPA van Emelisse. Wel leek hij mij wat minder zoet. Een prima einde van een uitstekende middag.



We aten die avond geweldig bij Thai Jasmin, een restaurant op loopafstand van de Martinikerk. De curry's waren heerlijk kruidig en goed pittig – een absolute aanrader voor wie wel wat kan hebben. Wat mij echter wel verbaasde, is dat rond 19:00 een groepje het restaurant verliet, om naar het bierfestival te gaan! Ik vraag me echt af of die na al dat kruiden- en pepergeweld nog iets geproefd hebben...

Oh ja, ik zou bijna Heineken vergeten. Die hadden ook een stand!

woensdag 11 april 2012

Kreeft met oesterzwammen en XO sauce



Ik kom met veel plezier en een zekere regelmaat in de toko's die in Enschede te vinden zijn. Die zijn zeker niet slecht - vooral Peter Hu's Asian supermarket aan de Klomp is uitgebreid, maar ook Toko Het Oosten aan de Zuiderhagen is prima. Toch vallen ze in het niet bij de Toko die we in Groningen vonden. Toko Amazing Oriental maakte zijn naam meer dan waar - waanzinnig gewoon, wat een spullen. Ik maak mezelf altijd wijs aardig wat van de Aziatische keuken te weten (al spiek ik regelmatig op de fantastische site van Robin Kok), hier liep ik verloren rond tussen de potjes met kleine visjes in troebel water, vruchten en groenten die ik niet kende, stapels potjes met sausen en vooral veel Surinamers die druk bezig waren met inslaan.De toko's van Amazing Oriental zijn geloof ik zo'n beetje overal in Nederland te vinden - behalve hier in het oosten.

Overweldigd door zoveel keus heb ik eigenlijk maar weinig meegenomen - een nieuwe wok, nu eens niet te groot, wat dingetjes en dangetjes en bijna een prachtig sushi-servies. Eén potje maakte echter de hele fietstocht (nee, niet vanuit Twente) de moeite waard: XO Sauce. De saus was ik al eens tegengekomen op eerdergenoemde site, maar inmiddels weet ik ook dat ik hem eerder heb gegeten - jaren geleden, toen in Schoonhoven nog een geweldige Chinees op de Haven zat. Als ik me niet vergis heeft de toenmalige eigenaar daarvan nu een zaak in Lekkerkerk, maar daar schijnt hij het nodig te vinden af en toe te gaan zingen.

Foto: Robin Kok



XO sauce is behoorlijk duur (bijna 14 euro voor een potje) en bevat een aantal sterke smaakmakers, gerijpt en/of gedroogd waardoor er geen smaakversterkers aan toegevoegd hoefden te worden. Die zitten er namelijk al in: rauwe (chinese) ham en/of worst, gedroogde jacobsschelpen en garnalen zorgen voor de kern van de smaak. De smaakomschrijving deed mij aan een gerecht denken dat we destijds enorm waardeerden: een halve kreeft met daarin het kreeftenvlees, paddenstoel en een hartige maar toch subtiele saus. Gewapend met de XO saus deed ik een poging en verdomd, het leek er behoorlijk op. En lekker was het ook nog!

Voor 4 personen
  • 2 gekookte kreeften van 350 gram (bijvoorbeeld uit de diepvries, vaak in de aanbieding na de kerst)
  • 250 gram oesterzwammen in grote stukken
  • 200 gram gekookte grote gepelde garnalen, in grove stukken gehakt
  • bosui, in reepjes
  • 2 eetlepels XO saus
  • half glaasje mirin of eventueel sherry met daarin een mespuntje maizena opgelost.
  • scheutje sojasaus
Laat de kreeften ontdooien en snijd met een groot scherp mes doormidden. Snijd ook de poten los en sla er  met de achterkant van het mes wat barsten in. Haal al het vlees uit de kreeft; het groene gedeelte bevat de spijsverteringsonderdelen, die gooi je maar beter weg. Eventueel rood is kuit, de liefhebber eet dat wél gewoon op. Haal ook meteen het darmkanaal eruit, en snijd het vlees in grove stuken.

Maak de wok heet en doe er wat olie in. Bak hierin de XO saus en voeg de oesterzwammen toe. Bak deze op hoog vuur tot ze beginnen te kleuren, en voeg de kreeft en garnalen toe. Nu wordt het secondenwerk, de boel hoeft alleen nog maar warm. Kieper het halve glaasje mirin bij het gerecht, tegelijk met de bosui. De maizena zal zorgen voor een heel klein beetje binding. Tot slot nog een klein scheutje sojasaus erbij, en klaar.

Je kunt het opdienen in de halve kreeften, maar als je net als ik wat te vroeg begon met hakken in een diepgevroren kreeft zien die er misschien wat verongelukt uit. In een bakje is het net zo lekker!

Lekker met gestoomde broccoli met oestersaus en rijst.

Erbij een niet te droge Sauvignon blanc, Riesling of een zacht bier, bijvoorbeeld Tsing Tao.

zondag 1 april 2012

Paardenkaas


Iedere keer lagen ze me aan te staren vanuit de vitrine. Rare flespompoenachtige gedrochten met een touw eromheen. Bruin van kleur, dus gewassen of gerookt - het laatste, zo bleek toen ik ernaar vroeg. Het heet Caciocavallo en is Italiaans. De naam ("kaas te paard") zou met de vorm te maken hebben; het ziet eruit alsof ze over een zadel hebben gehangen. Ik weet ook niet of dat ook zo is, je weet het maar nooit met Italianen.

Hoe dan ook, het zou vooral lekker moeten zijn. "Maar wat doe je er dan mee?" Voordat de kaasverkoper met de eeuwige dooddoener "Opeten" kon komen, had een andere klant al geantwoord: "Lekker met raapstelen!". Kijk, daar hebben we wat aan. En raapstelen eet ik altijd weer met zongedroogde tomaatjes en rode ui. Waarom? Om dat het lekker is!



Voor 2 personen (geen enorme porties):
- een flinke bos raapsteeltjes (minstens 8cm diameter), grondig gewassen en grof gesneden
- 400 gram aardappeltjes
- 1 rode ui,
- 6-8 gedroogde tomaatjes
- olijfolie
- Peper en zout naar smaak
- 1 teentje knoflook
- oregano
- een stuk (gerookte) caciocavallo, ca 1/3 of 1/4 (afhankelijk va het formaat).

Schil, was en snij de aardappelen en zet ze op in water met zout. Kook ze gaar.
Snipper ondertussen de rode ui fijn en doe de tomaatjes in een hittebestendig glas met kokend water en een scheutje azijn. Pers of snipper de knoflook.

Als de aardappels gaar zijn, giet ze dan af en doe een flinke scheut olijfolie in de pan. Bak daarin kort de uitjes, knoflook en tomaatjes en voeg de aardappel toe. (Doe het vuur uit!) en stamp tot puree. Roer er de raapsteeltjes doorheen en laat nog heel even doorwarmen met het deksel op de pan.

Snijd de caciocavallo in dobbelsteentjes. Serveer de stamppot in diepe borden en strooi er de caciocavallo  overheen.

Lekker met een lentebok. Aanraders zijn die van Jopen, Emelisse, Leffe en (jaja) zelfs Grolsch


zondag 25 maart 2012

Grolsch lentebok - verrassend lekker


Jaren geleden dronk ik mijn eerste een lentebok, en ik was meteen verkocht. Fris, hoppig, niet te zoet - het smaakte gewoon naar lente. Aangezien ik ook toen al in Twente woonde zal dat wel een Grolsch lentebok zijn geweest. Helaas is het sindsdien met dat biertje hard bergafwaarts gegaan. Net als de herfstbok (die ik jaren niet eens meer zelf proef) is er meer en meer suiker ingegaan, tot het uiteindelijk tot wéér een te zoet, oninteressant bier was verworden. Ondertussen veranderde mijn biersmaak ook - de andere kant op, hoe minder zoet, hoe beter.

Ik was dan ook voorzichtig optimistisch toen ik las dat Grolsch zijn recept dit jaar had aangepast. 20% minder suiker, en meer hop. Dat klinkt goed. Vandaar ook dat ik vandaag bij Berendsen in Enschede niet alleen de lentbok van Emelisse en Jopen heb meegenomen, maar ook die van Grolsch (en van Leffe, maar daar heb ik eigenlijk nog een hard hoofd over in).

Met bijna 20 graden en een lekker zonnetje op het balkon was het geen straf om de proef op de som te nemen. Vandaag proefden we eerst de Grolsch, toen de Emelisse. De Grolsch verbaasde mij in zéér positieve zin; hij ruikt echt naar hop, fris, verder moutig en met een vleugje honing. Ook in de smaak zit veel mout en aan het eind toch nog een tikje (suiker- / honing)zoet, maar alles bij elkaar gewoon een mooi gebalanceerd bier dat absoluut de lente eer aandoet.

Direct erna gedronken viel me bij de Emelisse op dat deze uiteraard toch weer iets minder zoet is, veel hoppiger en minder vol en moutig. Ook is het "typische Emelissesmaakje", lichtelijk gebrand/droppige erin te vinden. Een absolute topper, maar gek genoeg toch iets minder 'fris' dan de Grolsch.

Hoewel ik nog steeds net iets eerder een Emelisse open zal trekken dan een Grolsch ben ik blij met deze koerswijziging en hoop ik dat die doorzet. In de meeste pakjes zit de laatste jaren ook al steeds minder smaakversterker meer, dus er is duidelijk markt voor producten met échte smaak, niet alleen zout of zoet.

zondag 18 maart 2012

Yuen's geslaagde fusion




Fusion, het mixen van verschillende stijlen, levert niet altijd iets op dat mij gelukkig maakt. Het is vaak nét niet raak (of gewoon helemaal mis). De voorstelling "The Planets - the Battle" die we in het Muziekcentrum van Enschede zagen probeerde klassieke muziek te combineren met dancemuziek. Helaas viel dat dus in de 'net niet raak' categorie: het zijn kennelijk zulke verschillende werelden dat er geen noot gelijk gespeeld werd - een gemiste kans wat mij betreft.

Kort ervoor konden we echter zien dat fusion wel degelijk geweldig kan uitpakken. We aten namelijk bij Yuen's Asian Cuisine waar gerechten uit de Chinese, Vietnamese, Koreaanse, Thaise en Japanse keuken gezamenlijk op tafel verschijnen. Alleen al bij het smakelijke tussengerecht, de hierboven afgebeelde dim sum, werden Thailand, Korea en Japan aangedaan met een garnaal-spieringballetje, een krabschaartje, een tofoepasteitje en zeewierhapje.

Ook het voorgerecht (Japanse gemarineerde paling) smaakte uitstekend, maar vooral de hoofdgerechten waren fantastisch. Gestoomde witvis met gember, knoflook, spinazie en hoisinsaus, massaman curry met rode peper en Szechuanpeper, en rode curry van rundvlees - allemaal met zorg bereid in de open keuken waar kok Yuen druk in de weer was. Hier was duidelijk wel sprake van harmonie!

Yuen koopt 's ochtends in en stelt een aantal gerechten samen dat in het verrassingsmenu voorbij komt. A la carte is er dus niet bij, wel kun je aangeven wat je liever niet op tafel ziet verschijnen. Zo blijft er, in tegenstelling tot bij veel andere restaurants, weinig over om weg te gooien.

Naar kritiekpuntjes moest je echt zoeken. Een kleine foutje door de drukte werd netjes opgevangen, dus dat zijn we alweer vergeten. De prijs is aan de hoge kant: we rekenden voor twee personen inclusief wijn bijna 100 euro af. Daar staat dan weer tegenover dat de wijn en grote delen van de maaltijd biologisch waren, iets waar wij volledig achter staan, en daar hoort nu eenmaal een iets hogere prijs bij.

De verantwoorde insteek, hartelijke ontvangst en vooral het heerlijke eten hebben ons overtuigd: we komen zeker terug. Daar kan het muziekcentrum nog wat van leren.