TREK - Lekker eten en beestjes in je bier.

Twente staat soms een beetje bekend als nuchtere uithoek waar de kat uitgebreid uit de boom gekeken wordt. Van de opkomst van hippe baarden en opnieuw begonnen ex-bankiers met ambachtelijke scharrelsalades, houtovenpizza's en slow-cooked gehaktballen is hier dus ook nog weinig te merken. Maar dit weekend is dat even anders, want in het volkspark vindt het Food Truck Festival TREK plaats. Dat slaan we dus mooi niet over!

5 juni gaat de boeken in als een tropische dag, en dat is goed te merken als je het terrein oploopt - (na controle van de rugzak - want je mag géén eigen drank meenemen). In een ruime en gezellige opstelling staan de vrolijke caravans, tentjes en campertjes met ditto inwoners, zij het met soms aardig rode koppen van de temperatuur. De poffertjesman lijkt het zwaar te hebben, maar ook die heeft volgens eigen zeggen naar zijn zin. Overal klinkt muziek en de lucht is gevuld met veelbelovende grillgeuren.

Maar eerst eens een lekker biertje. Dat blijkt een fikse tegenvaller; ondanks dat alle gehaktballen met de hand gedraaid zijn, de frietjes bio en handgesneden en alle koffie versgemalen blijkt al het bier van, jawel, Grolsch. Geen leuke kleine brouwerijtjes dus - en dat valt wel even tegen. Nu pas snap ik waarom ik geen eigen bier mee mocht nemen. Het verkrijgbare speciaalbier beperkt zicht tot meibok en Weizen van Grolsch, en ook Grimbergen (ook door Grolsch verzorgd) is een optie. En dan is er niet eens gewone Grolsch pils, maar wordt hier duidelijk het hippere (en volgens mij minder lekkere) Kornuit op de kaart gezet. Nou ja, op naar het eten dan maar.

Erg lekkere kaas-pastinaak en garnaal-venkelkroketten!

Het eten lijkt allemaal prima in orde - we hebben natuurlijk lang niet alles geprobeerd, dat is niet alleen teveel maar zou ook behoorlijk in de papieren gaan lopen. De prijzen zijn behoorlijk hoog, zeker als je veel wilt proberen, maar de porties zijn dan ook in de meeste gevallen vrij fors. 8€ voor een kleine pizza en 3€ voor een kroket waren de uitschieters, maar beiden waren dan wel weer heel erg lekker. Vrijwel iedereen is trots op wat hij of zij levert en staat met zichtbaar plezier achter de bar, balie of barbecue.

Veruit het leukste is voor mij de insectenbus "Microbar" - de enige plek waar ik niet gewoon een erg lekkere versie eet van iets dat ik ken, maar waar ik echt iets nieuws kan proberen. De krekel op een stokje is een mooie instapper, en we proberen dus ook snel wat andere gerechtjes; vooral de Bhel Puri was superlekker. In dit Indiase gerecht met tomaat,rode ui, koriander, kruiden en gepofte rijst vormen de insecten een lekkere aanvulling, maar om ze ook nog even 'echt' te proeven eten we ook nog een bakje met alleen geroosterde beestjes.

De meelwormen doen me denken aan geroosterde garnalen, en dan vooral de smaak van de schilletjes. De krekeltjes smaken een beetje naar cashew. Alles bij elkaar een typische, vlezige smaak. Als 'vleesvervanger' zit ik er niet op te wachten - dan eet ik liever af en toe vegetarisch - maar ze smaken van zichzelf oprecht lekker. En dan wordt het wel weer interessant.

We sluiten de avond af met een rondje over het gezellig roezemoezende terrein in iets afnemende hitte, en mogen de plastic Grolsch glazen mee naar huis nemen. Nou ja, misschien fijn voor op de camping. Hoe dan ook; dit weekend kun je in het Volkspark dus even doen alsof je in Amsterdam woont. En dat is best leuk voor een import-Tukker. Let wel op dat je geen beestjes in je bier krijgt...

Bekijk meer foto's op Facebook

MC2 Burger - tja.

De Vegetarische Slager. Ik ben er nog steeds niet uit. Aan de ene kant heb ik de producten als (juch, modewoord) flexitariër niet zo nodig - het lukt me prima om meestal vleesloos heerlijk te eten, en dan af en toe genieten van kwalitatief goed en verantwoord vlees. En toch blijft het idee me aanspreken. Naast de gelikte marketing (mooie producten en een prima verhaal) zou ik het namelijk helemaal niet erg vinden om ' vlees' te kunnen eten zonder dat daarvoor een dier nodig is.

Om die reden blijf ik het proberen - ik at de 'gehacktbal' en postte al eerder over de spekjes en de kip. Vandaag liep ik tegen de alom bewonderde MC2 Burger aan, bij de Ekoplaza in de vriezer. Nou ja, dat willen we dan wel eens proberen.

Allereerst valt al direct iets op aan de verpakking - de inhoud schuift behoorlijk heen en weer. En ja hoor - de grote doos blijkt 'gevuld' met twee hamburgertjes die wel érg veel ruimte hebben. Scharrelvees, OK, maar scharrel-vegetarische-diepvrieshamburgers? Dat staat natuurlijk haaks op 'Eco-footprintvermindering'.

Ook de instructies konden duidelijker: "bak ze in 3 - 4 minuten per kant bruin" - maar is dat ontdooid of bevroren? Ik deed het met de ontdooide burgers, in een hete pan 4 minuten per kant op laag vuur en het resultaat leek wel te kloppen. Vervolgens deed ik het op een belachelijk klein maar lekker broodje met eigengemaakte gele ketchup, mosterd, ui en sla.

En toen de test - hoe smaakt het. Qua 'vleesbeleving' doen ze me wat denken aan de houdbare hamburgers van Lupack die kennelijk (godzijdank) niet meer in de winkel liggen. Jarenlang namen we ze mee als 'je-weet-maar-nooit'-eten op vakantie, en steevast kwamen ze ongeopend weer terug. Alles lijkt namelijk lekker, in verhouding tot die dingen. (Een soort dwergenbrood dus, voor de Pratchettfans). Qua smaak deed de MC2 Burger het wel een stuk beter - een sappige, vlezige smaak. Gek genoeg leek het er bijna op of er wel vlees in zat - maar dan varkensvlees.

Kortom, is een MC2 burger zo goed als een echte? Nou, hij is lekkerder dan genoemde houdbare burgers, en wat mij betreft minstens even lekker als de meeste hamburgers uit de snackbar. Maar nee, hij is zeker niet vergelijkbaar met een mediumgebakken, écht goede runderhamburger. Sterker nog - zelfs een Quarter Pounder van de McDonalds heeft nu eenmaal een betere vleessmaak. Het lijkt in dat opzicht wat op de gehacktbal - die vond ik ook véél lekkerder dan bijvoorbeeld een pikanto, maar niet zo lekker als een echte goeie bal. Voor zaken waarbij de vleessmaak  niet de hoofdrol speelt (shoarma, kebab) en het niet rosé hoeft te zijn kan de Vegetatische Slager al heel wat neerzetten, maar dit is iets te hoog gegrepen.

(Maar even voor de duidelijkheid - we zaten met plezier te eten, ik kon een een met volle mond gemompelde 'mjam' niet onderdrukken en het is vele, vele malen beter dan eigenlijk alle andere vegetarische vleesvervangers die ik geprobeerd heb. Waarom moet dat zo zout? En waarom moet er in 'Vegetarische Falafel' plotseling soja?!)

#BFG12 – Bier in de Martinikerk

Laat ik het maar meteen toegeven, ik ben niet vaak in een kerk te vinden. Op vakantie of met open Monumentendag wil ik nog wel eens de bouwkunst bewonderen, maar verder heb ik er eigenlijk weinig te zoeken. Dat is sinds 2011 anders: in dat jaar werd voor het eerst het bierfestival van Groningen georganiseerd. In de Martinikerk nog wel! Een fantastische locatie. Uiteraard waren we daarbij, en we hebben ons toen prima geamuseerd. Een goede reden om dit jaar terug te komen.

Direct was duidelijk dat het dit jaar anders zou zijn dan vorig jaar. Allereerst werd het festival niet alleen over twee dagen, maar ook over drie dagdelen verdeeld. Het festival was te bezoeken op vrijdag en zaterdag tussen 19:00 en 23:00, en op zaterdagmiddag tussen 13:00 en 17:00. Niet iedereen was even enthousiast over deze verdeling. “Als we lekker op gang zijn, dan gaan we liever meteen door. Wat moeten we nu met 2 uurtjes pauze?” aldus één van de standhouders. Ook bezoekers vonden de periode van vier uur wat kort, zeker gezien de (gestegen) kaartprijs aan de deur: €17,50.Voor mij persoonlijk was het in elk geval een reden om mij niet bij één van de verder interessante lezingen in te schrijven – die duurden toch al gauw één tot anderhalf uur, en dan blijft er weinig tijd over voor de rest van het festival.


Er was dus wel wat op aan te merken, maar er waren zeker ook positieve ontwikkelingen. Allereerst was het aantal toiletten dit jaar flink verhoogd. Bezoekers konden dit jaar mét toestemming achter de kerk hun behoefte doen. Voor de dames misschien een tegenvaller; wachtend in een rij benauwde gezichten heb ik vorig jaar diverse grote grijnzen gezien van dames die nu eens niet hoefden te wachten.


Ook het culinaire was uitgebreider dan vorig jaar – er waren onder meer broodjes garnaal of lamsvlees, kazen, Aziatische gerechten en broodjes worst te krijgen. Leuk om te proberen wat nu waarbij lekker is. Zo aten we een broodje lamsvlees bij een prima Porter van Hettinga, en pakte het broodje garnalen goed uit bij de Muifel USA. Diezelfde Muifel USA blies een hapje met makreelmousse en kool wel volledig weg – de aangerade Weizen was daar vast beter bij, maar ja, wie drinkt er nou een Hertog Jan Weizen als er een dergelijk aanbod is?

We spraken diverse kleine brouwers, vrijwel allemaal met grote plannen. Brouwerij Wispe was aanwezig met een biologisch blond bier, gebrouwen bij de Leckere in Utrecht. Hoewel het blonde bier erg smaakvol was had het een lichte botersmaak en een zuurtje dat niet helemaal volgens plan was. Ik ben benieuwd wat we volgend jaar van deze enthousiastelingen kunnen verwachten.

Oscar Moerman van de Twentse Bierbrouwerij stond klaar met zijn Schwarzbier en amber. Twee smakelijke bieren, gebrouwen in de kleine brouwerij in Hengelo. Vooral de Schwarz valt bij mij goed in de smaak. Op 10 juni van dit jaar zal bij de Twentse Bierbrouwerij het Twents Speciaalbierfestival worden gehouden.

Brouwerij Rodenburg schonk ons een prima lentebok, gecombineerd met kaas van de kaasproeverij. Daarvoor was helaas maar één inschrijving binnengekomen, vandaar dat het niet was doorgegaan. Ook dronken we de Night Porter, die mij een stuk beter smaakte dan vorig jaar: een mooie baltic porter, zachter en voller dan een Russian Stout.

Bij Mommeriete schonk brouwer Gert Kelder ons een geweldige lentebok. Hij is er trots op – en terecht. “De afgelopen jaren zijn we meerdere malen naar Duitsland afgereisd om van de oude brouwers te horen hoe een echte Maibock smaakte”. En dat is duidelijk anders dan de veel te zoete troep van nu. Het bier ruikt sterk moutig, is weinig zoet en heeft een mooie hopsmaak. Niet voor niets mag het de titel Topbock 2012 dragen!

Met een broodje worst in de hand zochten we naar een bier dat opgewassen was tegen het hartige worstje – dat vonden we bij Ramses. Het toch al hoppige bier werd nog eens door een lading verse hop heen getapt. “Het bier wordt daarvan niet bitterder, alleen de frisse smaken van de hop worden erdoor versterkt”. Dat klopte – en het ruikt nog eens lekker ook!

We brachten een kort bezoekje aan de brouwers die zeker het verst hebben gereden voor dit festival: Jessenhofke uit België. Ik probeerde er een Bière de Garde, die naar mijn smaak wat zoet was. “Erg goed om mee te koken, omdat er niet zoveel hop in zit. Een wildsoep bijvoorbeeld”. Dat zullen we zeker eens proberen, maar voor deze middag besloten we af te sluiten met een Muifel Barley Wine. Erg lekker, vergelijkbaar met de TIPA van Emelisse. Wel leek hij mij wat minder zoet. Een prima einde van een uitstekende middag.

We aten die avond geweldig bij Thai Jasmin, een restaurant op loopafstand van de Martinikerk. De curry's waren heerlijk kruidig en goed pittig – een absolute aanrader voor wie wel wat kan hebben. Wat mij echter wel verbaasde, is dat rond 19:00 een groepje het restaurant verliet, om naar het bierfestival te gaan! Ik vraag me echt af of die na al dat kruiden- en pepergeweld nog iets geproefd hebben...

Oh ja, ik zou bijna Heineken vergeten. Die hadden ook een stand!

Yuen's geslaagde fusion

Fusion, het mixen van verschillende stijlen, levert niet altijd iets op dat mij gelukkig maakt. Het is vaak nét niet raak (of gewoon helemaal mis). De voorstelling "The Planets - the Battle" die we in het Muziekcentrum van Enschede zagen probeerde klassieke muziek te combineren met dancemuziek. Helaas viel dat dus in de 'net niet raak' categorie: het zijn kennelijk zulke verschillende werelden dat er geen noot gelijk gespeeld werd - een gemiste kans wat mij betreft.

Kort ervoor konden we echter zien dat fusion wel degelijk geweldig kan uitpakken. We aten namelijk bij Yuen's Asian Cuisine waar gerechten uit de Chinese, Vietnamese, Koreaanse, Thaise en Japanse keuken gezamenlijk op tafel verschijnen. Alleen al bij het smakelijke tussengerecht, de hierboven afgebeelde dim sum, werden Thailand, Korea en Japan aangedaan met een garnaal-spieringballetje, een krabschaartje, een tofoepasteitje en zeewierhapje.

Ook het voorgerecht (Japanse gemarineerde paling) smaakte uitstekend, maar vooral de hoofdgerechten waren fantastisch. Gestoomde witvis met gember, knoflook, spinazie en hoisinsaus, massaman curry met rode peper en Szechuanpeper, en rode curry van rundvlees - allemaal met zorg bereid in de open keuken waar kok Yuen druk in de weer was. Hier was duidelijk wel sprake van harmonie!

Yuen koopt 's ochtends in en stelt een aantal gerechten samen dat in het verrassingsmenu voorbij komt. A la carte is er dus niet bij, wel kun je aangeven wat je liever niet op tafel ziet verschijnen. Zo blijft er, in tegenstelling tot bij veel andere restaurants, weinig over om weg te gooien.

Naar kritiekpuntjes moest je echt zoeken. Een kleine foutje door de drukte werd netjes opgevangen, dus dat zijn we alweer vergeten. De prijs is aan de hoge kant: we rekenden voor twee personen inclusief wijn bijna 100 euro af. Daar staat dan weer tegenover dat de wijn en grote delen van de maaltijd biologisch waren, iets waar wij volledig achter staan, en daar hoort nu eenmaal een iets hogere prijs bij.

De verantwoorde insteek, hartelijke ontvangst en vooral het heerlijke eten hebben ons overtuigd: we komen zeker terug. Daar kan het muziekcentrum nog wat van leren.