Slow cooked lamscurry met cardamon en kruidnagel

Tweede keer koken uit mijn uitgebreide kookboekenvoorraad. Dit keer India van Rick Stein, aangezien ik toch al wat Tandoori kippenvleugels wilde maken. Ik vond een stukje lamsnekfilet bij de slager, dus de keuze voor het hoofdgerecht was snel gemaakt.

Vooraf: tandoorivleugeltjes. 

Alle kruiden hadden we in huis (ik heb een mooie voorraad via de Kruidenkaravaan). Het recept laat je uien tot puree blenden en die dan goudbruin bakken - dat valt niet mee in een Creusetpan. Verder was sowieso goed oppassen met aanbakken. Al met al kwam er een heerlijke geurige en kruidige curry op tafel, met stukjes lamsvlees die nog wat bite hadden maar zeker mals genoeg waren. Rijst en garam-massala-bloemkool erbij en het was compleet. 

Hoofdgerecht: lamscurry!

Ingredienten

(Ik gebruikte dikke kefir ipv yoghurt en boter ipv ghee.)

½ tl kardemomzaadjes (voor ongeveer 8 groene peulen)
4 – 6 kruidnagels
3 middelgrote uien, gepeld en grof gehakt
3 middelgrote tomaten, grof gehakt
10 teentjes knoflook, grof gehakt
4 cm gember, grof gehakt
75 ml plantaardige olie (of ghee)
100 ml Griekse yoghurt
1 kg lamsbout (of lamsbout), ontbeend, ontdaan van overtollig vet, stukken van 3 cm
1 tl zout
1 tl garam masala
1 tl Kashmiri chilipoeder
1 el room

Methode

1. Pureer de uien in etappes met een beetje water in een kleine keukenmachine.
2. Pureer de tomaten en pureer de knoflook en gember met een eetlepel water tot een dunne pasta.
3. Verhit de olie in een zware pan op middelhoog vuur en bak de uienpasta zachtjes gedurende 15 minuten tot ze goudbruin zijn; voeg de gember en knoflook toe en bak nog eens 3 minuten. Roer de yoghurt, het vlees en het zout erdoor en doe het deksel op laag tot middelhoog vuur, af en toe roerend gedurende 30 minuten of tot ze bruin zijn.
4. Roer de garam masala en chilipoeder erdoor en giet er net genoeg water bij om het vlees te bedekken. Laat het afgedekt 40 minuten sudderen.
5. Maal ondertussen de kardemomzaadjes en kruidnagels tot een fijn poeder/
6. Roer de room en de gepureerde tomaten erdoor, gevolgd door het kardemom- en kruidnagelmengsel. Sluit de pan af door eerst folie en dan het deksel erop te doen. Kook op het laagste vuur gedurende 40 minuten tot het lamsvlees mals is.
7. Verwijder de folie en laat het resterende vocht snel inkoken tot er een mooie jus ontstaat.

Gestoomde hamburgers - Cheeseburg

Mijn kookboekenkast staat vol met prachtige kookboeken, maar ik kook er zelden uit. Even Googlen is vaak sneller dan bladeren. Facebookmaatje Janice had hetzelfde probleem en besloot wekelijks een recept uit haar collectie te proberen. Dat vond ik een leuk idee, en ik ga dus ook proberen (zo'n beetje) wekelijks een recept te vinden.

Na het jaarlijkse Winterbierfestival van Stanislaus Brewskovitch lagen er hamburgers van De Veldmaat in de koelkast, maar die hadden we nog niet gebruikt. Een perfecte reden om in het onvolprezen "Hamburger America" van hamburgergoeroe George Motz te duiken. Als ambassadeur van regionale hamburgersoorten reist hij door Amerika en vertelt in boeken en filmpjes wat ze speciaal maakt en hoe je ze bereidt.

Omdat we een kaiserbroodje wilden gebruiken, viel de keuze al snel op de "Cheeseburg" uit Connecticut, die op een kaiser roll wordt geserveerd. Een 'hyperregionale burger' die opvalt doordat zowel de burger als de kaas worden gestoomd. Klinkt bijzonder, maar is eenvoudig uit te voeren. Ik bakte de broodjes af, stoomde de hamburgers (ongeveer 10 minuten tot ze een kerntemperatuur van 60°C bereikten) en de kaas (2x 30 gram Goudse boerenkaas, in een bakje tot deze gesmolten was). De broodjes sneed ik door en besmeerde ik met mosterd. Op de onderkant kwamen wat rauwe uienringen en een blaadje sla. Hamburger op de sla, en de kaas (voorzichtig, met een keukentang) eroverheen.

Zelfgemaakte pickles serveerde ik ernaast, samen met de ovenfriet van Friethoes en wat tabascoketchup.

Het was een leuke afwisseling - geen Maillardreactie, dus geen lekkere 'gebakken vlees'-smaakjes, maar wel een sappige hamburger. De kaas (ook op de foto en het YouTubefilmpje) smolt een beetje korrelig en stolde weer een beetje vreemd half, wat ik niet geweldig vond. Misschien zou ik er de volgende keer liever een plak kaas op doen in plaats van gesmolten. Al met al - leuk!

De pickles maak je trouwens eenvoudig zelf. Neem een paar minikomkommers of één grote, in plakjes gesneden, kort geblancheerd in een verhouding van 1:1 azijn en water, met veel dille, mosterdzaad, een gedroogde chili, laurier, knoflook en alles wat je verder lekker vindt. Giet het kokend heet in een daarvoor geschikte pot en sluit af. Laat afkoelen en het blijft in de koeling een tijd goed.

Plat bier, platte kaas

Dag drie van ons Belgisch bierverblijf in Pajottenland (dag 1 vind je hier en dag 2 vind je hier).

Na weer een goede nachtrust togen we naar beneden voor een perfect ontbijtje. Dit keer hielden we ons in, dus kwamen we wat fitter van tafel. Eerst naar Gooik, voor de gisteren gekochte De Cam bieren. Karel appte dat het klaarstond bij zijn ouders voor de deur, en dat we het gewoon konden meepakken. Als bedankje lieten we er een pakje stroopwafels achter. 

Na een kort intermezzo met de auto om een falende fietsendrager te vervangen konden we aan het eind van de ochtend de fietsen weer aantrappen.  Dit keer reden we een een rondje noordwaarts, en toen naar Ternat. Het is een echt een heerlijke streek om te fietsen, al gaan de hobbels zonder elektrische hulp wel ten koste van je actieradius. Een korte blik op de (op maandag niet voor bezoek geopende) brouwerij De Troch en daarna weer richting Eizeringen. 

We namen een stuk mountainbikeroute, dwaalden weer wat rond en kozen verder toch voor de gewone fietsknooppunten, richting Café Den Haas. Dat bleek een heerlijke plek, met een grasveldje vol ruim opgezette parasols en tafels, en een heel vriendelijke bediening. We kregen direct de gelegenheid een paar geuzes en vooral, boterhammen platte kaas te bestellen: de klassieke begeleider van lambiek en geuze. Dat bleken lange, wit/rogge-achtige boterhammen met  in ons geval hesp,  platte kaas en 'kop'. De kop was een soort niet-zo-zure-zure-zult, en erg lekker. 

Het geheel werd met bosui, bieslook, radijs, tomaat, komkommer, augurkjes en zilveruitjes geserveerd en smaakte perfect bij de bieren. We dronken er dan ook een aantal:

- Geuze De Cam (lekker natuurlijk)

- Geuze Prematuur Eylenbos. De "prematuur" sloeg op het feit dat Eylenbos, een nieuw leven ingeblazen brouwerij, nog geen 3 en 2 jaar oude lambiek had, en daarvoor lambieken van de Troch had gebruikt.

- Geuze 3 Fonteijnen

- Kriek Girardin. Uitmuntend goed. Helaas hadden we die niet bij de brouwerij gekocht.

En, zoals altijd op een leuk terras - je leert nog eens wat. Het stel voor ons, dat niet direct vriendelijk leek, bleek dat wel: toen ze ons zagen kijken naar het "platbolspel" dat hier door de wat oudere locals werd gespeeld werd dat direct en uitvoerig uitgelegd. 

Daarmee kwam eindelijk een einde aan ons lange geuzeweekend. Verveelt het na 3 dagen? Nee, zeker niet, de variatie in de lambiek-, geuze-, kriek en andere fruitbieren is groot, en zeker met zomers weer kun je wel blijven proeven. Voor onze gezondheid was het echter wel mooi zo.

Toch was het niet helemaal gebeurd met de Belgische bierbelevenissen: op weg naar Normandië zouden we nauwelijks hoeven omrijden voor een bezoekje aan Brasserie Dupont. Daarvan heb ik, naast Orval, altijd wel een kratje in huis, dus dat wilde ik niet missen. We vonden het met gemak, maar in tegenstelling tot wat ik verwachtte troffen we geen middelgrote industrieel ogende brouwerij, maar een uit de kluiten gewassen dorpsstraat met allemaal bakstenen gebouwen, in dorpse/boerenstijl. Over die  gebouwen was de brouwerij verdeeld. 

Na een bezoek aan de winkel voor wat bieren en snuisterijen liepen we langs de gebouwen, en vroegen aan de receptie of het klopte dat er maandag geen bezoek mogelijk was. Dat klopte, maar een beetje rondlopen was geen probleem. Toen we bij de brouwerij zelf naar binnen keken keek een brouwer met grote densimeter in zijn hand terug, zwaaide eens wat en vroeg we soms de brouwerij even in wilden. Ja, natuurlijk. 

De brouwerij was vol in bedrijf, via twee enorme gasvlammen werden twee koperen 50HL ketels verhit, de maischketels. Er werden twee biobieren gebrouwen, de Moinette en de Saison bio. We kregen nog wat uitleg, maar hebben ze natuurlijk niet te lang van het werk gehouden. 

Buiten aaiden we nog even de aanwezige ezels en reden we, met weer een toffe zythologische ervaring achter de kiezen, richting La Douce France.  Hebben we daar ook nog wat bierigs meegemaakt? Vast wel, daarover later meer. 

Goed verzekerd

Dag twee van ons Belgisch bierverblijf in Pajottenland (dag 1 vind je hier).

Vandaag was het tijd voor de reden van onze keus voor deze regio: een bezoek aan "Café In De Verzekering tegen de Grote Dorst". Dit kleine café is een bedevaartsoord voor de zuurbierliefhebber, met een enorme keuze aan geuzes en, moeilijker elders te vinden, een groot aanbod aan lambieken. Het is een tijdje 'het beste café van de wereld' geweest op Ratebeer (met dank aan stemmende Amerikanen), maar was tot 2017 alleen geopend op zondag van 10:00 tot ongeveer 14:00. De huidige eigenaren hebben dat toen flink opgerekt, tot 20:00, waarmee het even wat makkelijker wordt.

Maar: eerst ontbijten. Er was, naast de locatie en de luxe, een goede reden dat we hadden gekozen voor deze B&B - een spectaculair ontbijt, met een volle tafel aan fruit, beleg, broodjes en nog veel meer, en naar wens een vers gebakken (roer)ei of omelet. Het betekende wel dat we een uurtje moesten bijkomen voor we konden vertrekken, maar dat kwam wel goed uit - de hitte van de dag ervoor was vervangen door regen, en we konden zo mooi wachten tot de ergste buien voorbij waren.

Rond het middaguur waren we het beu en vertrokken we richting de Geuzestekerij De Cam in Gooik. Daarvoor gebruikten we de ook in België aanwezige fietsknooppuntenroute. We hadden gehoopt dat, door die te volgen, het wat mee zou vallen met de àl te steile klimmetjes - dat klopte deels, en het was mooi fietsen, maar soms knap trappen.

De route naar De Cam leidde ons direct al naar Eizeringen en langs De Verzekering, die voor later op de dag op het programma stond. We besloten echter dat, aangezien dit toch wel de reden van ons verblijf hier was, we toch beter konden beginnen met een klein lambiekje. Het was er binnen vol en warm, dus na bewonderen van het smetteloze en mooie interieur verkasten we toch naar buiten. We dronken een klein glaasje Oud Beersel Lambiek met dennentoppen (grappig, niet extreem), een lambiek van Den Herberg Devillé (lekker) en een kriek lambiek van Oud Beersel - fris, zuur, lekker.

Toen door richting Gooik voor de Cam. Halverwege een enthousiaste daling zag ik een bordje naar knooppunt 17 - hop, linksaf. Dat bleek, een heel stuk later, verkeerd- we hadden naar 16 gemoeten. Uiteindelijk zijn flink omgereden via een onaantrekkelijk stuk om te fietsen (in de regen), bekeken vervolgens een kasteel (in de regen én in de zon) en reden weer fout. Maar uiteindelijk belandden we bij de Cam waar een vrolijke Karel al aan zijn voorraad bezig was, maar vooral veel liet proeven.

In Karel herkenden we veel andere brouwers - bevlogen, een uitgesproken mening over hoe het moet, vol van kennis, enthousiast en gul met proefglazen uit het vat of de tank. We kregen 'normale' lambiek, lambiek met frambozen en een lambiek met kweepeer te proeven. We kochten er een aantal bieren (een aantal fruitbieren, een grote fles geuze en een appellambiek), én een mandje! Gelukkig konden we het de volgende dag met de auto komen afhalen bij zijn ouders.

Ondanks dat hij niet door Karel werd aangeraden was volkscafé de Cam (tegenover de brouwerij, maar zijn lambiek was 'net op') prima voor ons doel - een tamelijk lokale en vooral lekker warme stevige maaltijd. We aten er pensen: zwarte pens (bloedworst) en grijze pens. In die laatste zat geen bloed ('voor de mensen die daar schrik van hebben') maar wel varkenslong. Ik weet niet wat in Nederland beter zou verkopen. Het spreekt vast niet iedereen aan, maar wij vonden het erg lekker.

Voldaan (met de nadruk op 'vol') trapten we hem weer af. Redelijk dezelfde weg terug, naar Eizeringen, dit maal zonder ongewenste omwegen. De Verzekering bleek nog open en het was niet meer zo heet binnen, dus zetten we ons daar neer. We genoten van de atmosfeer, mede dankzij de zeer vriendelijke eigenaar en (de verhalen van) diens ouders. We leerden er van alles en dronken er, vooruit, nog maar wat bier: een lambiek van Boon (wat zoetig, maar 'mals'), een Oud Beersel rabarber (vooral droog zurig) en een Tilquin Myrtille Sauvage - die was vrij zuur en rook vooral sterk naar stal, maar uiteindelijk ook bes.

Daar lieten we het bij, en we reden naar huis. Na de grote en late middagmaaltijd hadden we geen echte behoefte meer aan een maaltijd, toch liet ik me een Bickyburger aansmeren - een absolute klassieker in de Belgische frituur, die móest je een keer proberen. Een sneu gefrituurd schijfje van varkens-, kippen- en paardenseparatorvlees met drie sauzen in de 'smaken' rood, geel en bruin, een augurkje en wat sloffe gefrituurde uitjes. Volgende keer houd ik het weer bij de frieten.

Via nog een klein omweggetje, dit keer vrijwillig, eindigden we moe maar zéér voldaan bij onze B&B, in de gelukkige wetenschap dat we nog een volle dag Pajottenland voor de boeg hadden. Maar zouden we nog wel zin hebben in nóg meer zuur bier?

Volgende keer meer!

Nemiekst

Het besluit de vakantie in Bretagne te spenderen betekende óók dat een tussenstop wel comfortabel zou zijn, en laat nou net het Pajottenland ongeveer precies op de route liggen... OK, bij lange na niet halverwege, maar dat is op te lossen met nog een extra tussenstopje in Normandië. Een bezoek in het weekend betekent ook nog eens de mogelijkheid tot een bezoek aan het Walhalla van elke zuurbiergek - het iconische "In de Verzekering tegen de Grote Dorst", alleen geopend op zondag. 

We kenden al een luxe B&B op fietsafstand, van waaruit we al eens de Dag van de Lambiek meemaakten in eerdergenoemde café, dus die was snel geboekt. Op zaterdag arriveerden we daar in een zinderende 32 graden en pakten zwetend uit. Daarna maakten we een kort ritje naar Brouwerij Girardin, de brouwer/steker van mijn favoriete geuze. Het is niet de meest hartelijke of gemoedelijke brouwerij (ze zijn nogal druk), maar ik had vooraf al besteld en kon het bier komen ophalen. Omdat zij "Uitzonderlijk gesloten" (dat klinkt héél dicht) waren vanaf 15:00 had dat bij de gratie Gods zelfs maandag gekund, op de horeca-afhaaldag, als we het niet hadden gered. Maar goed, dat hadden we wel. 

Veel tijd voor kletsen of kijken was er niet, ik nam er 6 grote en 6 kleine flessen fond-geuze (zwarte label) mee, voor respectievelijk €3.90 en € 2.10 (!) en keek nog even buiten rond. Van buitenaf zijn ook de koperen ketels te zien, en het geheel doet erg ongepolijst en boers aan. Rondom de boerderij verbouwen ze granen, maar of dat ook voldoende is voor de productie van de bieren betwijfel ik. 

Terug bij de B&B verruilden we de auto voor de fietsjes en we togen de hitte in. Fietsknooppunten  en -routes negerend reden we de kortste (en mogelijk steilste) route naar een veelbelovend café. Onderweg was genoeg moois te zien, de regio ziet er on-Belgisch netjes, schoon en keurig onderhouden uit. Het lijkt dan ook een uitvalsbasis voor vermogende Brusselaren: de prijzen zijn er ook behoorlijk hoog.

Halverwege onze bestemming troffen we een dorpje (St Anna Pede) met een kerkje dat nog door Breughel geschilderd was. Daarnaast een sympathiek ogend dorpscafé met een heerlijk schaduwrijk terrasje. Dat leek ons een mooie plek om even bij te komen en wie weet... ja, natuurlijk hadden ze er een lambiek! En niet zomaar één, maar die van Girardin! De waard zelf was er geen fan van, maar wij vonden het uiteraard top. Het was duidelijk een pleisterplaats van de lokale bevolking, die af- en aanliep. 

Weer op adem gekomen begonnen we aan deel twee van onze bescheiden, maar door de hitte nog vrij heftige tocht naar de gekozen bestemming - café De Spontane Goesting. Daar troffen we een rustig terras, met schaduw, een vriendelijke barman en een uitzonderlijk uitgebreide bierkaart met 'normale' bieren, en een ruime keus aan geuzes. 

Als antwoord op mijn vraag naar iets te eten bleek de optie 'nemiekst'. Ik had geen idee wat 'nemiekst' was, en mijn vragende blik werd beantwoord met een behulpzame 'kosmessallemié'. Dit heb ik de arme man zeker 3x laten herhalen voor het frankstuk viel - Kaas. Met salami. Een 'mixte'. Deju. Lekker. Doe maar.

Op dat terras hielden we het wel even vol, en we hebben ons door aardig wat lekkere bieren heengeslagen, waaronder een HORAL Megablend. Zin om te gaan zoeken naar een restaurant hadden we niet meer (we hadden al begrepen dat op zaterdag aan komen wandelen hier nergens echt een optie was), en de buurfrituur bleek niet alleen bijzonder druk bezocht en goed beoordeeld, we konden het ook nog op het caféterras laten serveren. Haute cuisine - non, maar haute friture toch zeker wel, met huisgemaakte sauzen en prima kaas- en garnalenkroketjes.

Het is natuurlijk niet fatsoenlijk om er dan niet nog een biertje bij te drinken, dus dat deden we dan maar, om vervolgens in de nog steeds hoge temperaturen naar de B&B terug te keren. Daar deed ik op de prettige binnenplaats nog wat inleeswerk voor de volgende dagen. Met, vooruit, een Girardin. 

Wordt vervolgd.